juni 2017
Je kent dat wel: na de goudvis en de gup willen de kinderen weleens wat anders. Iets om te aaien of juist niet. Een schildpad! Nóg makkelijker in de verzorging, want ze eten bijna niks, piesen niet in huis en slopen geen meubels. Maar na een tijd zijn sommige kinderen ook daar op uitgekeken, en zitten de beesten te verkommeren in een stinkend terrarium. Dus dump je ze toch maar, net als al die andere mensen, in de sloot. Ook in de Leidse wateren worden regelmatig schildpadden gezien, vooral ’s zomers in de ochtend als ze zitten op te warmen. ’
Het gaat meestal om gedumpte roodwang- en geelwang- en geelbuikschildpadden. Ze eten zowel planten als dieren en concurreren daarmee met de inheemse dieren. Kans op een uitbreiding is er niet: de eitjes (die op het land worden gelegd) komen niet uit in onze koude streken.
In hun land van herkomst hebben ze een korte winterrust, terwijl ze hier het grootste gedeelte van het jaar in een lange tegennatuurlijke winterslaap worden gedwongen. Op de duur teren ze teveel in en sterven ze van de honger.
De Dierenbescherming waarschuwt al jaren om niet zomaar een huisdier te nemen. Dat geldt niet alleen voor schildpadden. Helaas worden er nog steeds dieren verkocht in tuincentra, die daar totaal niet op ingesteld zijn. De dieren zitten de hele dag in de drukte en lopen het risico in een impuls gekocht te worden door ouders van jengelende kinderen.
Wat zingt daar? 