De reuzenberenklauw of Perzische berenklauw komt oorspronkelijk uit de Kaukasus. Hij kan enorm groot worden, wel 5 meter, en ziet er dan indrukwekkend uit. Hij begon zijn Europese carrière in de 19e eeuw als tuinplant en is inmiddels over heel Nederland verspreid. Het is een mooie plant, maar geeft veel overlast.
Op de stengels staan namelijk stevige haren die wondjes op de huid veroorzaken als je die aanraakt. Sap uit de bladeren en de stengels bevat bovendien de stof furocumarine. In contact met de huid, in combinatie met zonnig weer, ontstaan er na 24 uur rode, jeukende vlekken die vervolgens overgaan in zwellingen en blaren die eruitzien als brandwonden en pas na 1-2 weken genezen. Zelfs kan er bloedvergiftiging optreden. Bij regenachtig weer is de reactie overigens minder. Alle reden dus om de plant te mijden en te bestrijden, maar dat is gemakkelijk gezegd dan gedaan. Hij staat vaak op moeilijk bereikbare plekken zoals middenbermen van snelwegen, waar ze zich snel uitzaaien door de langstlevende auto’s. Maar ook in bossen breidt hij zich uit.
De plant zelf is niet giftig en vooral schapen zijn dol op de sappige stengels en bladeren. In Leiden stuurt schaapherder Elzo Hoexum zijn kudde daarom regelmatig langs de berenklauwen die vervolgens in hongerige schapenmagen verdwijnen.
Een mooie, natuurlijke manier van bestrijden, waartoe sinds dit jaar alle landen van de EU verplicht zijn.
Wat zingt daar? 