Ik ben de laatste tijd aan het “vleermuizen”. Zoals het woord “vogelen” betekent “vogels kijken”, zo betekent “vleermuizen” het waarnemen van vleermuizen. Dat gebeurt vrijwel uitsluiten ’s nachts. Ongeveer een half uur na zonsondergang komen de vleermuizen uit hun boomholtes, kelders, zolders en spouwmuren. Onmiddellijk gaan ze daarna op jacht. Ze vliegen vaak via een vaste route van hun slaapplaatsen naar hun jachtgebieden.
Ze eten uitsluitend insecten: muggen, motten, nachtvlinders, dat soort werk.
Hun prooien vinden ze door zeer hoge geluiden te roepen. Met hun oren vangen ze de echo’s daarvan een fractie van een seconde later weer op. Die roepen zijn ultrasoon, dus boven de gehoorgrens van mensen, en dat is maar goed ook, want anders zouden we waarschijnlijk geen oog meer dicht doen. Mensen kunnen het gegil alleen horen met behulp van een batdetector: een apparaatje van rond de 100 euro dat de hoge tonen van de vleermuis verlaagt tot een hoorbare frequentie. Omdat alle soorten vleermuizen een andere jachttactiek hebben, en vaak in verschillende omgevingen op verschillende prooien jagen, hebben de vleermuizen een eigen kenmerkende frequentie en ritme.
De geluidenherkenning is moeilijk, maar ik heb sinds kort een apparaatje met een bijbehorende app die de vleermuizen automatisch herkent. Op de nationale vleermuisdag, afgelopen zaterdag 26 augustus, heb ik meteen een vleermuisexcursie gegeven om andere te laten meegenieten.
Wat zingt daar? 